Op veel plekken in Rotterdam is havermelk de standaard wanneer je een cappuccino bestelt (zoals het hoort, als je het mij vraagt). Zodra je de randstad verlaat zien ze je al aankomen als je vraagt of er ook havermelk is. Zucht. Heb je weer zo’n randstedeling die iets tegen koemelk heeft. Schaamtevol liep ik dus met mijn principes en elitaire smaakvoorkeur een tankstation binnen in Drenthe. Ik stelde me in op een zwarte koffie, maar probeerde het toch.

‘Haver.. Eh,’ stamelde de vrouw die me hielp. ‘Ja, ik denk het wel, wacht..’ Tegen haar collega mompelde ze iets over haverprut en samen vonden ze uit hoe dat nou werkte, zo’n cappuccino maken met melk die, nou ja, eigenlijk geen melk was.

Wij zijn een paradox

Gelukzalig liep ik met mijn latte met havermelk het tankstation uit – tegelijk realiseerde ik me hoe typisch dit was. De randstad verlaten om een paar dagen rust te vinden in de Drentse natuur, maar wel verwachten dat je alle gemakken hebt van het randstedelijke leven. In een luxe ingericht tinyhouse verblijven, met hippe Scotch & Soda-sokken over de wandelpaden, bloemkoolpizza’s beleggen en om havermelk vragen bij het tankstation. En dan maak ik ook nog foto’s van zo’n beetje elke groene boom die ik tegenkom – dat blijken er nogal veel te zijn in Drenthe – die ik dan bij terugkomst op Instagram zet. Natuurmens als ik ben.

Tja. Mijn havermelkgeneratie wil niet kiezen.

We willen in de (grote) steden wonen, maar snakken ook naar vogelgeluiden bij het opstaan en lange boswandelingen als tegenwicht tegen ons drukke stadsleven. We willen de liefde vinden bij iemand die ons ziet voor wie we echt zijn, voor wie we ons niet hoeven verschuilen achter mooie plaatjes op Instagram, maar tegelijkertijd willen we ook onze opties openhouden en ons niet echt binden. We willen een huis kopen en het gevoel hebben ergens thuis te horen, maar dromen ook van spontane tripjes naar Mexico. We willen een huisdier zodat we iets hebben om voor te zorgen, maar willen wel elk weekend weg kunnen. We willen wel een vast contract, maar niet vijf jaar bij dezelfde werkgever werken. Wel een late borrel op donderdag, maar ook die yogales op vrijdag. Wel die mimosa, maar ook het groene sapje. Wel naar therapie, maar ook doomscrollen tot in de late uurtjes.

We willen, kortom, allerlei zaken die lastig naast elkaar kunnen bestaan. Dingen die niet tegelijkertijd met elkaar te verenigen zijn. Soms moeten we nu eenmaal kiezen. Soms wacht de liefde niet tot je Happn hebt uitgespeeld. Soms kun je vanwege je verhuizing niet naar een festival. Soms is er ergens geen havermelk.

Deal with it.

Hup, het bos in

Het frustrerende daarvan is natuurlijk dat we het idee hebben dat het anderen wel lukt. Dat anderen wel fit in de yogales verschijnen na een nacht doorhalen en meerdere keren per jaar op stedentrip gaan terwijl ze ook de eerste stappen zetten op de huizenmarkt. Ik heb dat idee vooral als ik tijd doorbreng op Instagram en vergeet dat je andermans backstage niet ziet.

Een meisje dat ik via Instagram ken verzuchtte eens dat ik het maar goed voor elkaar had. Met een leuk koophuisje, een vriend, een kat, een parttimebaan waarmee ik mezelf kan onderhouden. ‘O ja,’ dacht ik, ‘dat is wat zij ziet, correctie, wat ik blijkbaar laat zien.’ Terwijl ik het grootste deel van de tijd geen idee heb wat ik aan het doen ben, regelmatig uitdaging in mijn werk mis, dromen achterna jaag waarvan ik twijfel of ze ooit werkelijkheid zullen worden en in mijn ogen een vrij doorsnee leven leef – een leven waarin ik ook vaak jaloers kijk naar de Instagramlevens van anderen.

De beste remedie daartegen is volgens mij de natuur opzoeken. Toch naar Drenthe dus. Minder online, meer in het leven. Dat hoeft niet meteen een radicale verandering te betekenen (ik las laatst een column van Gisele Azad die met haar vriend een huis middenin Nationaal Park Drentsche Aa kocht om daar rust en ruimte te vinden). Een weekend bos of zee kan al helpen.

Minder willen, meer zijn. Van alle keuzes die we kunnen maken, is dit er eentje die niets tegenstrijdigs in zich heeft.

0